پدیده «سالاری» در هیئت رئیسه فوتبال؛ مشاور «شهره موسوی» هم وارد شد!
به گزارش خبرنگار مهر، انتخابات فدراسیون فوتبال ایران در یازدهم اسفندماه ۱۴۰۳ برگزار شد و مهدی تاج بار دیگر به عنوان رئیس فدراسیون انتخاب شد. این انتخابات، مانند دوره‌های گذشته، حواشی و چالش‌های خاص خود را داشت. در کنار رقابت اصلی برای ریاست، ترکیب جدید هیئت رئیسه نیز دستخوش تغییراتی شد که برخی از آنها قابل پیش‌بینی و برخی دیگر بسیار بحث‌برانگیز بودند.
در دوره قبل، چهره‌هایی مانند میرشاد ماجدی، طهمورث حیدری، احسان اصولی، شهره موسوی و خداداد افشاریان در ترکیب هیئت رئیسه قرار داشتند. هر یک از این افراد دارای پیشینه‌ای در مدیریت ورزشی بودند و حداقل در فوتبال، سابقه‌ای قابل ارزیابی داشتند.
هیئت‌رئیسه قبلی فدراسیون فوتبال ایران، حداقل از نظر اسامی و سوابق، ترکیبی از چهره‌هایی بود که در مدیریت ورزش و فوتبال ایران شناخته شده بودند اما فسادهای مالی، مدیریتی و تبانی‌های گسترده‌ای که در دوره آنها رخ داد، لکه ننگی برای مدیریت فوتبال کشور شد.
پرونده شهره موسوی به دلیل مسائل مالی و سوءاستفاده از موقعیت مدیریتی، چالش بزرگی برای فدراسیون ایجاد کرد. نکته جالب این است که یکی از افرادی که در سال ۹۹ مشاور شهره موسوی در تیم بادران بوده است، حالا به هیئت رئیسه راه یافته و این زنگ خطری برای فوتبال کشور است.
خداداد افشاریان در پرونده فساد و تبانی در داوری گرفتار شد، که نشان از ضعف شدید نظارت در این بخش داشت. اینکه افرادی با این سطح از تجربه و سابقه مدیریتی، چنین فسادهایی را رقم زدند، ضربه بزرگی به اعتبار فوتبال ایران وارد کرد. حالا اما وضعیت از آن هم عجیب‌تر شده و حضور برخی افراد دهان اهالی فوتبال را باز گذاشته است.
یکی از این افراد محمد رحمان سالاری است؛ فردی که در سوابقش کمتر اثری از مدیریت در فوتبال و باشگاه های مطرح دیده می شود. او که در سال ۱۳۹۹ مشاور شهره موسوی عضو سابق هیئت رئیسه در تیم بادران بوده حالا خودش جانشین موسوی شده که به خاطر فساد از فوتبال کنار گذاشته شد. وی عضو هیئت مدیره باشگاه شمس آذر است و در فدراسیون بدنسازی هم همین سابقه را داشته اما این که چگونه و با کمک چه افرادی وارد هیئت رئیسه شده، پرسشی است که در آینده بیشتر برای رسیدن به پاسخ آن کنکاش خواهد شد.
آنچه مسلم است، فوتبال ایران دیگر توان تحمل مدیران ناکارآمد و تصمیمات غیرکارشناسی را ندارد. در ترکیب جدید هیئت رئیسه، نام‌هایی دیده می‌شود که برخی از آنها به هیچ عنوان ارتباط مشخصی با فوتبال نداشته‌اند. یکی از بحث‌برانگیزترین چهره‌ها در این انتخابات، محمد رحمان سالاری بود که به شکلی غیرمنتظره و بدون هیچ سابقه‌ای در فوتبال، کرسی هیئت رئیسه را به دست آورد.
اگر سالاری و افرادی مانند او بخواهند بدون دانش و تجربه واقعی، صرفاً با اتکا روابط غیررسمی مدیریت کنند، فوتبال ایران وارد چرخه‌ای خواهد شد که خروج از آن به این سادگی‌ها ممکن نخواهد بود.
محمد رحمان سالاری یکی از افرادی بود که بدون پیشینه ورزشی و مدیریتی در فوتبال، در این انتخابات رأی آورد. برخلاف سایر نامزدها که حداقل در حوزه ورزش یا مدیریت ورزشی فعالیت‌هایی داشتند، سالاری با کمترین دوره مدیریت در ورزش، ناگهان به هیئت رئیسه راه یافت.
مدیریت فوتبال، صرفاً به نشستن پشت میز و گرفتن تصمیم‌های اداری محدود نمی‌شود. این حوزه نیازمند تخصص، شناخت فنی، تجربه در سطوح مدیریتی و ارتباطات حرفه‌ای در داخل و خارج از کشور است. وقتی فردی بدون سابقه مشخص و تنها به پشتوانه روابط و لابی‌گری وارد هیئت رئیسه شود، چه تضمینی وجود دارد که تصمیماتش به نفع فوتبال ایران باشد؟
این موضوع را می‌توان از چند زاویه بررسی کرد:
۱ – عدم شناخت از ساختار فوتبال: کسی که تا دیروز در هیچ بخشی از فوتبال ایران حضور نداشته، چگونه می‌تواند برای آینده آن تصمیم بگیرد؟
۲ – اولویت‌های نامشخص: اعضای هیئت رئیسه چه برنامه‌ای برای توسعه فوتبال دارند؟ آیا صرفاً به دنبال کسب موقعیت هستند، یا واقعاً قصد اصلاح امور را دارند؟
۳ – ریسک نفوذ جریان‌های غیرحرفه‌ای در فوتبال: وقتی افرادی بدون سابقه فوتبالی از طریق لابی‌های غیرشفاف وارد هیئت رئیسه می‌شوند، این نگرانی پیش می‌آید که تصمیمات کلان فدراسیون به جای منافع فوتبالی، تحت تأثیر منافع فردی یا گروهی خاص قرار گیرد.
انتخابات هیئت رئیسه فدراسیون فوتبال، فرصتی برای اصلاح و بهبود شرایط بود. اما ورود چهره‌های بی نام و نشان نشان می‌دهد که مسیر تصمیم‌گیری در فدراسیون هنوز هم بیش از آنکه بر شایسته‌سالاری استوار باشد، تحت تأثیر روابط و معاملات پشت پرده قرار دارد. اگر چنین روندهایی ادامه یابد، باید نگران تأثیرگذاری افرادی باشیم که نه به دلیل دانش فوتبالی، بلکه به دلیل لابی‌های خارج از میدان رقابت، جایگاه‌های کلیدی را اشغال می‌کنند. آیا فوتبال ایران بار دیگر در حال تکرار اشتباهات گذشته است؟ یا هنوز امیدی به تغییر واقعی وجود دارد؟
