وضعیت نابسامان ورزشگاه‌های ایران در آستانه آغاز لیگ / مسابقه سلب مسئولیت: یک چمن چیه، آن را هم نداریم!
به گزارش ورزش سه، در فاصله یک هفته تا شروع رقابت‌های لیگ برتر در فصل آینده فوتبال ایران با بحرانی تکراری اما جدید در نوع خود مواجه شده است، اینکه ورزشگاهی برای برگزاری مسابقات بزرگ، چه در رده ملی و چه در رده باشگاهی، در اختیار ندارد.
در همین ابتدای مطلب باید درباره یکی از عجیب‌ترین سویه‌های این موضوع صحبت کرد؛ ورزشگاه نقش جهان که میزبان اولین بازی فصل فوتبال ایران در سال جاری بود. دومین استادیوم بزرگ ایران که وضعیت عجیب و غریب چمنش نوید از فصلی در فوتبال ایران می‌دهد که احتمالا از هر نظر متفاوت خواهد بود.
در روزهای گذشته افرادی مثل رئیس اداره کل ورزش تهران و وزیر ورزش نیز به کرات درباره موضوع ورزشگاه‌ها در فوتبال ایران اظهارنظر کرده‌اند و حالا باید منتظر صحبت‌های مسئول زمین ورزشگاه نقش جهان هم بود.
این در شرایطی است که فدراسیون فوتبال با سلب مسئولیت از خود از باشگاه‌ها می‌خواهد خودشان ورزشگاه‌های میزبان بازی‌هایشان را معرفی کنند؛ فدراسیونی که خود برآمده از دل سیستم اداره دولتی ورزش ایران است و مثل باشگاه‌ها کمتر آنها را در خط مقدم برنامه‌ریزی برای آینده فوتبال ایران مشاهده می‌کنید.
در یکی دو سال گذشته واژه جدیدی به نام استانداردسازی به دایره لغات فوتبال و ورزش ایران اضافه شده اما بازسازی یا استانداردسازی صرفا شامل برخی تغییرات حداقلی است که آن هم با کمترین سرعت صورت می‌گیرد و البته با توجه به عدم شفافیت، کسی درباره دلایل این شکل از مدیریت اماکن ورزشی ایران سوالی نخواهد کرد.
اینکه ورزشگاهی مورد بازسازی قرار بگیرد و باشگاهی به مدت یک فصل و یا دو فصل خارج از ورزشگاه اصلی خود بازی کند، پدیده ای بسیار مرسوم در فوتبال روز دنیاست و پیشتر شاهد آن بودیم که بارسلونا و رئال هم در مقاطعی در خارج از استادیوم خانگی خود به مدت یکی دو فصل بازی کرده اند اما نتیجه آن چه شده است؟ تغییرات گسترده و شگفت انگیز در راستای منافع فوتبال و هواداران در ورزشگاه خانگی آنها.
اما آنچه در نسخه وطنی آن متاسفانه شاهد هستیم این است که ورزشگاه آزادی چندبار مورد بازسازی های اساسی قرار گرفته و در حال حاضر و در آخرین ورژن بازسازی، در یکی از عجییب ترین پروژه ها به مدت بیش از یک فصل است که این ورزشگاه تحت بازسازی قرار دارد و شواهد حاکی از آن است که قرار نیست تغییرات حداکثری صورت بگیرد. این یعنی معطل کردن فوتبال کشور برای بیش از یک فصل.
درحال حاضر حتی در کشورهای نه چندان قدرتمند فوتبال هم تقویم فوتبال باشگاهی آن ها حتی تا چهار سال آینده مشخص است و یا می دانند تا فلان سال چند استادیوم و با چه کیفیتی در اختیار دارند اما در فوتبال ما، حتی نمی دانیم بازی هفته اول لیگ امسال بین پرسپولیس و ذوب آهن در کدام ورزشگاه قرار است انجام شود.
عجیب است که در کشور عزیزمان ایران که برخی پروژه های عظیم نفتی حتی در بازه زمانی یک ساله به اتمام می رسند، چرا بازسازی یک ورزشگاه، دقت کنید بازسازی ورزشگاه را می گوییم نه ساخت یک مجتمع ورزشی کامل، بیش از یک سال به طول انجامیده است.
سوال دیگر اینجاست که ما مفهومی داریم تحت عنوان مدیریت پروژه، مفهومی داریم تحت عنوان کنترل پروژه، آقایان که می دانستند ورزشگاه ازادی در موعد مقرر به لیگ بیست و چهارم نمی رسد چرا به موازات آن و در موعد زودتر پروسه بازسازی ورزشگاه تختی را شروع نکردند تا آن را به موقع به فصل جدید برسانند؟؟
درحالی که در آن سوی خلیج همیشه فارس کشور عربستان در حال مانور تبلیغاتی با نمایش طرح های خود برای استادیوم هایشان برای جام جهانی ۲۰۳۴ هستند، ما متاسفانه یک سال است که درگیر بازسازی یک استادیوم هستیم.
به فرموده رهبر معظم انقلاب، ایران قوی ورزش قوی می خواهد. مسئولین فدراسیون و وزارت ورزش باید بدانند که ورزش قوی زیرساخت های مناسب را می طلبد. آقایان شانه از مسئولیت خالی نکنند و نگویند که استقلال و پرسپولیس هم بروند استادیوم خود را مثل بارسا و رئال بسازند. این قیاس مع الفارغ است و یادمان نرفته که تا چندصباحی پیش مسئولیت اداره این دو باشگاه برعهده دستگاه های دولتی بوده و نه بخش خصوصی.
در پایان باید به این اشاره کرد که در طلوع دولت چهاردهم بایستی نفسی تازه به پیکره ورزش دمیده شود و مجددا از انتخاب و انتصاب افراد تکراری که بیشتر مرد وعده هستند تا مرد میدان پرهیز شود.
سروش سلماسی
این خبر را در تهران ورزشی دنبال کنید
منبع ورزش سه
