قهرمان جهان: هدف اول بالا بردن پرچم ایران است | شرایط اذیت‌کننده‌ای بود ولی تیم ملی نیاز به پوست‌اندازی داشت
همشهری‌آنلاین – لیلی خرسند
از هیجان روز مسابقه و مدال دور شده و با احتیاط بیشتری حرف می‌زند. نه می‌خواهد گردن رقبا را بشکاند و نه وعده‌ای برای مدال‌های بعدی می‌دهد. علیرضا یوسفی، پسر سنگین‌وزن ایران است که چند روز پیش در مسابقات وزنه‌برداری قهرمانی جهان و در حرکت دوضرب به مدال طلا رسید، نه‌تنها مدال طلای او که هیکل درشت، فریادهایش موقع زدن وزنه، خط و نشان‌هایی که برای رقبا کشید و… او را به چهره خاص تبدیل کرد. یوسفی وزنه‌بردار آینده‌دار ایران است، کسی که می‌خواهد سال‌های سیاه اخیر را جبران کند.
*اولین مدال جهانی در رده سنی بزرگسالان دلچسب بود؟
مدال خیلی خوبی بود. خدا را شکر که توانستم به این مدال برسم و شرمنده مردم نشوم.
*مدال در حد انتظار بود؟
با توجه به وزنه‌هایی که در تمرینات زده بودم می‌دانستم که می‌توانم به این مدال برسم.
*به عقب برگردیم، به جایی که علیرضا یوسفی وزنه‌بردار شد، چرا و چطور این رشته را انتخاب کردی؟
بچه که بودم خیلی تپل بودم و یکی از دوستان پدرم پیشنهاد داد به باشگاه وزنه‌برداری بروم. آن‌موقع ۹سالم بود و مربیانی که آنجا بودند، گفتند که می‌توانی وزنه‌بردار خوبی شوی. من هم از همان موقع وزنه‌زدن را شروع کردم. البته از ۱۳سالگی تمریناتم جدی‌تر شد. یک سال بعد از آن هم به اردوهای تیم ملی دعوت شدم و از همان سال هم با تیم‌های ملی رده‌های سنی در مسابقات جهانی و آسیایی مسابقه دادم تا امسال که به تیم ملی اصلی رسیدم.
*پشیمان نیستی؟
نه راضی‌ام و ممنون‌دار پدر.
*در رده جوانان نفر اول سنگین‌وزن بودی و الان هم که مدال طلای دوضرب را گرفتی. به‌نظر می‌رسد که آینده طلایی در انتظارت باشد. به هر حال جوان‌تر از بقیه رقبای این وزن هم هستی.
نمی‌دانم. من امیدوارم که طلاهای جوانان را بتوانم در بزرگسالان هم تکرار کنم. لالایان از ارمنستان که در مسابقات بحرین قهرمان سنگین‌وزن شد، شرایط سنی خوبی دارد. من با همه کسانی که هستند باید رقابت کنم و فقط باید سعی کنم که افزایش رکورد داشته باشم.
*فاصله‌ای را که هست، به‌خصوص در یک‌ضرب چطور می‌توانی جبران کنی؟
همه‌چیز دست خداست. نمی‌شود گفت چندماه و چند سال طول می‌کشد. باید تلاش کنم و نتیجه را ببینم.
*در این چند سالی که وزنه‌برداری ایران افت داشت، حسرت روزهایی را نمی‌خورید که در دسته فوق‌سنگین حسین رضازاده، بهداد سلیمی و… روی سکوی اول بودند؟
به هرحال شرایط اذیت‌کننده‌ای بود ولی تیم ملی نیاز به پوست‌اندازی داشت و این پوست‌اندازی هم زمان‌بر بود. تغییرات در وزنه‌برداری صبر و حوصله می‌خواهد. ورزش رکوردی است و در یک شب نمی‌شود به یک رکورد خوب رسید. وزنه‌برداری، کشتی و بسکتبال نیست که یک مدت کوتاه تمرین کنی و بتوانی پیشرفت داشته باشی. ما صبر و تلاش کردیم و الان تقریبا به شرایط خوبی رسیده‌ایم و حتما سال‌های آینده اتفاق خوب بیشتری هم می‌افتد.
*رقبای داخلی را چطور می‌بینی؟
علی داودی و آیت شریفی رقبای خوبی هستند.
*در این سال‌ها بیشتر دنباله‌رو حسین رضازاده بودی یا بهداد سلیمی؟
من ترجیح می‌دهم کار خودم را انجام بدهم و با کسی کاری نداشته باشم.
*اعتبار از دست رفته وزنه‌برداری ایران دوباره برمی‌گردد؟
هر کاری که ما می‌کنیم، برای این است که پرچم کشور را بالا ببریم. هدف اول ما ایران است و هدف دوم خودمان هستیم. امیدوارم مسئولان هم رسیدگی بیشتری داشته باشند تا بهتر بتوانیم به هدفمان برسیم.
*چه رسیدگی‌هایی؟
مثلا اینکه خانواده من مستأجر هستند، من خودم شغلی ندارم. داشتن خانه و شغل از رکن‌های اصلی زندگی است.
*اینکه خانواده خانه از خودش ندارد، روی تمرینات شما تأثیر می‌گذارد؟
به هر حال آنها خانه داشته باشند، من هم راحت‌تر تمرین می‌کنم و دیگر دغدغه اجاره خانه ندارم. روزهایی که من در اردو نیستم، خانواده مجبور است برایم هزینه کند، من که درآمدی ندارم.
*فدراسیون حقوقی نمی‌دهد؟
فقط وقتی در اردوهای بلندمدت هستیم، حقوق داریم. البته که فدراسیون برای ما سنگ‌تمام می‌گذارد ولی خب روزهایی که در اردو نیستم و باید تمرین کنم، هزینه‌هایی دارم که خانواده باید پرداخت کند.
*هزینه شما هم که زیاد است، حجم غذا و کیفیت متفاوت، مکمل‌ها و… پول زیادی می‌خواهد.
دقیقا همینطور است. به‌خاطر این است که توقع دارم مسئولان بیشتر کمک کنند.
