ماه‌عسل تمام شد رئیس؛ استقلال کجاست؟
به گزارش همشهری‌آنلاین، یک فوتبال بد دیگر و یک مساوی کم‌رمق دیگر؛ این بار برابر چادرملو در یزد. از استقلال حرف می‌زنیم؛ تیمی که به‌تدریج حوصله هواداران صبورترش را هم سر برده. شاگردان پیتسو موسیمانه در یزد نمایش خوبی نداشتند؛ طوری که حتی کیفیت اسفبار زمین مسابقه هم نمی‌توانست بازی بد آنها را توجیه کند. اصلا مهم نیست که استقلال با بالای جدول فاصله گرفته و شاید حتی پیروزی در این مسابقات هم کمک چندانی به آنها نکند، اما هواداران انتظار دارند حدود ۳ماه بعد از حضور مربی آفریقایی در ایران، فوتبال به‌مراتب بهتری از تیم او ببینند. استقلال در ۳بازی اخیرش، ۳مساوی به‌دست آورده و در ۴بازی آخرش تنها ۲گل زده که یکی از آنها از روی نقطه پنالتی بوده و دیگری در یک دیدار حذفی برابر مس کرمان دسته‌اولی. روشن است که چنین عملکردی نمی‌تواند قابل‌قبول باشد و حالا طبیعتا موسیمانه طعم انتقادهای تند را هم می‌چشد. او روزهای آغازین کارش در استقلال فضیلت‌هایی داشت که حالا در حال از دست دادن یک به یک آنهاست.
فوتبال زیبا؛ کو؟
بلافاصله بعد از جدایی جواد نکونام این فرضیه به‌وجود آمد که هر کسی جای او را بگیرد، وضعیت استقلال بهتر می‌شود و دست‌کم دیگر از آن فوتبال تدافعی و کسل‌کننده خبری نخواهد بود. سهراب بختیاری‌زاده به‌عنوان مربی موقت در یکی، دو بازی رگه‌هایی از امیدواری را در این زمینه به‌وجود آورد، اما شکست سنگین برابر ذوب‌آهن کار این مربی را تمام کرد. با حضور موسیمانه، آن اوایل ناکامی‌ها به میراث مربیان قبلی تعبیر می‌شد و همه نقاط روشن را به نام مرد آفریقایی سند می‌زدند. مثلا آن دقایق کوتاه از بازی خوب تیم برابر الهلال یا الاهلی عربستان و مخصوصا نمایش آبی‌ها مقابل فولاد، به علاقه موسیمانه به فوتبال تهاجمی نسبت داده شد و همه کلی قربان‌صدقه‌اش رفتند، اما الان که بهتر نگاه می‌کنیم، می‌بینیم رویکرد مربی آفریقایی به کلی متفاوت است. او واقعا، دست‌کم در این استقلال علاقه‌ای به فوتبال هجومی ندارد، آنقدر که در مسابقات نه‌چندان حساس لیگ هم از آرایش‌های فوق دفاعی بهره میبرد. مگر می‌شود جلوی رقیبی مثل چادرملو، تیم را بدون مهاجم تخصصی به میدان بفرستی؟ موسیمانه اما این کار را می‌کند و در پایان هر مسابقه هم پز گل نخوردن استقلال را می‌هد!
جوانگرایی؛ کو؟
در چند تجربه اول موسیمانه روی نیمکت استقلال، استفاده او از بازیکنان جوان هم خیلی به چشم آمد؛ نفراتی مثل ابوالفضل زمانی، مجتبی هاشمی‌نسب و امیرعلی صادقی. این رویکرد مربی آفریقایی بسیار هم مورد توجه و تحسین قرار گرفت، اما گذر زمان نشان داد گویا مصدومیت و محرومیت تعدادی از بازیکنان اصلی در آن مقطع زمانی دلیل اصلی چنین تصمیماتی بوده است؛ چه اینکه در هفته‌های اخیر خیلی به‌ندرت شاهد استفاده از بازیکنان جوان در تیم موسیمانه بودیم. صادقی که بعد از گل زیبایش به فولاد به شکل عجیبی در چند مسابقه به‌طور کامل نیمکت‌نشین شده بود، در دقیقه۷۳ بازی با چادرملو به زمین آمد و ابوالفضل زمانی که گل ۳ امتیازی مسابقه با مس رفسنجان را به ثمر رساند، در دقیقه۹۱ بازی یزد به میدان آمد. اسم این هرچه باشد، جوانگرایی نیست.
روند رو به رشد؛ کو؟
می‌فهمیم که مربیگری خم رنگرزی نیست و طول می‌کشد تا یک کادر جدید بتواند ایده‌هایش را در تیم پیاده کند. با این حال انتظار این است که روند استقلال با کادر جدیدش حتی به‌طور ضمنی و کمرنگ هم که شده، رو به پیشرفت باشد، اما نیست. الان مثلا بازی استقلال برابر چادرملو، آلومینیوم یا گل‌گهر چقدر بهتر از نمایش این تیم مقابل مس رفسنجان یا حتی بازی‌های تحت هدایت جواد نکونام بوده است؟ شاید استقلال فقط از جنبه دفاعی کمی بهتر شده باشد، اما این کافی نیست. هرگز کافی نیست.
