مدال نه، ۱۵۰نخبه تحویل می‌دهم | بله، اینجا پادگان است | خودم ماساژشان می‌دهم و ماکارونی برایشان درست می‌کنم
به گزارش همشهری‌آنلاین، احسان حدادی می‌خواهد راه هادی ساعی، حسین رضازاده و علیرضا دبیر را برود؟ حدادی، چهره دیروز ورزش دوومیدانی که از تیرماه بر مسند ریاست فدراسیون این رشته نشسته است، دیروز برای اولین‌بار جوابگوی انتقادات و حملاتی شد که به او شده بود. حدادی مثل دوران ورزشکاری‌اش در قامت رئیس فدراسیون هم سخنور خوبی است، بلد است کی سکوت کند، کی صحبت کند و چه کلمات و جمله‌هایی استفاده کند تا توجه‌ها را جلب کند. او بعد از ۹ماه سکوت، دیروز همه حرف‌هایش را زد؛ جواب نقدها را داد، تهدیدهایش را کرد و وعده‌هایی برای آینده داد؛ آینده‌ای که قرار است دوومیدانی مثل کشتی، وزنه‌برداری و تکواندو در المپیک‌ها پرمدال باشد.
گرین‌کارت داشتم نه پاسپورت
چندماهی است که حدادی خودش را مقابل مخالفان می‌بیند. نقدها و ایرادهای آنها به نامه جمع ۲۵نفره‌ای از دوومیدانی‌کارانی ختم شد که از وزیر ورزش خواسته بودند حدادی را برکنار کند. موضوع دیگری که بهانه شد تا جدایی حدادی از دوومیدانی قطعی شود، دوتابعیتی‌بودن او بود. طبق قانون افراد دوتابعیتی نمی‌توانند در پست‌های کلیدی مسئولیت بگیرند که قانون شامل حال ریاست فدراسیون هم می‌شود. حدادی شایعه دوتابعیتی‌بودنش را رد کرد: «گرین‌کارت آمریکا داشتم نه پاسپورت. سال ۲۰۱۳ نایک آمریکا برایم گرین‌کارت گرفت و اعتبار آن ۱۰ساله بود. می‌خواستم تمدید کنم، اما برای ورود به انتخابات این کار را انجام ندادم.» حدادی دفاعیه‌اش را اینطور ادامه داد: «آنجا آش دهان‌سوزی هم نبود، چون بدون مربی و ماساژور بودم. همین الان اتاق‌های آفتاب انقلاب بهتر از اتاق‌های آنجاست.» این صحبت‌ها یک سؤال را در پی دارد؛ اگر آمریکا خوب نبود، چرا او هر سال برای داشتن اردو در این کشور اصرار می‌کرد؟
فقط در حد ملی
فدراسیون ورزشگاه آفتاب انقلاب را به روی ورزشکاران بسته و گفته می‌شود آنها مجبورند در پارک‌ها تمرین کنند. توضیح حدادی جالب توجه است؛ اینکه هیأت‌ها باید از ورزشکارانشان حمایت کنند و وظیفه اصلی فدراسیون توجه به تیم ملی است و باید بین ورزشکار ملی‌پوش و بقیه تفاوتی باشد تا انگیزه رسیدن به اردوی تیم ملی را داشته باشند. شاید این نگاه و این مدل تقسیم کار به‌ظاهر شیوه خوبی باشد اما این به شرطی است که هیأت‌های زیرمجموعه فدراسیون توانایی این کار را داشته باشند، نه هیأت‌هایی که به‌گفته خود حدادی هیچ‌کاری نمی‌کنند. وعده حدادی این است که هیأت‌ها را متحول می‌کند اما تا زمانی که این اتفاق نیفتاده، ورزشکارانی که هنوز در حد تیم ملی نیستند، چه کار باید بکنند؟
رئیس نداریم
خود حدادی هم در نقش منتقد ظاهر شد؛ منتقد مدیران قبلی که نه فدراسیون که یک پارک به او تحویل داده‌اند. رئیس فدراسیون از تغییرات گفت؛ از اینکه می‌خواهد کار کند: «توی کت من ۲متری نمی‌رود که یکی دیگر کارهایم را انجام بدهد، در سفرها خودم رانندگی می‌کنم، کیفم را خودم می‌برم، حتی در اردوها که آشپز کارش را درست انجام نداده بود، خودم غذا درست کردم، ماکارونی پختم و همه هم گفتند چقدر خوشمزه است. به ورزشکاران گفته‌ام من همه کار برایشان می‌کنم، حتی در اردو ماساژور نباشد خودم ماساژشان می‌دهم. ما رئیس نداریم.»
وعده‌ها
حدادی قرار است برای دوومیدانی چه کار کند؟ از او ایراد می‌گیرند که تجربه مدیریت ندارد و نمی‌تواند مثمرثمر باشد. اما او با مثال از خودش دفاع کرد: «کسی که توانسته خودش را مدیریت کند و به مدال المپیک برساند، مدیریت بلد نیست؟ قهرمانان المپیک همه موفق بوده‌اند، رضازاده، ساعی و دبیر بهترین مدیریت را در فدراسیون‌هایشان کرده‌اند.» او می‌خواهد دوومیدانی را به جایی برساند که مثل کشتی، تکواندو و وزنه‌برداری چندین مدال در المپیک‌ها داشته باشد. با این حال او برای المپیک ۲۰۲۸لس‌آنجلس وعده‌ای نمی‌دهد: «یک ماه‌ونیم قبل از المپیک دوره ریاست من تمام می‌شود و نمی‌خواهم نفر بعدی جوابگوی قول‌هایی باشد که من داده‌ام.» برنامه او این است که برای ۲۰۲۸ تعداد سهمیه‌ها بالا باشد و مدال‌ها در ۲۰۳۲استرالیا گرفته شود. اما یک وعده مهم می‌دهد؛ اینکه در پایان دوره‌اش ۱۵۰ورزشکار نخبه تحویل دوومیدانی بدهد. او وعده مدال نمی‌دهد اما مدعی است که ورزشکارانش توانمند هستند و اگر توانایی‌های خودشان را باور کنند، قطعا به مدال می‌رسند.
بله، اینجا پادگان است
از اردوهای تیم ملی خبر می‌رسد که فدراسیون به جای آب معدنی به ورزشکاران با پارچ آب می‌دهد و قوانین اردو در حد پادگان سختگیرانه است. حدادی این سختگیری‌ها را تأیید می‌کند: «ورزشکاری که تختش را مرتب نکند و ظرف غذایش را خودش نبرد، مدال نمی‌گیرد. ورزشکار باید نظم را یاد بگیرد. آب‌معدنی را جمع کردم و گفتم تا زمانی که یاد نگیرند بطری‌ها را جمع کنند، از آب معدنی خبری نیست. ما چیزهای ابتدایی را به ورزشکاران یاد می‌دهیم.» حدادی مدعی است که این سختگیری‌ها برای این است که بعد از استخدام مربی خارجی آنها بتوانند با او همکاری کنند. این سختگیری‌ها برای مربیان و روسای هیأت‌ها هم هست: «کسانی را می‌خواهیم که عرق داشته باشند و با دل و جان کار کنند.» حدادی تأکید می‌کند که همه باید به مدل مدیریت او عادت کنند.
