بسکتبال ومدالی که از دستش افتاد/قد ناکامی بلندتر بود یا بهانه‌ها؟

به گزارش خبرنگار مهر، تاکیدی که همواره بر کیفی سازی کاروان ورزش ایران در بازی های آسیایی می شد، در مورد رشته ای مانند بسکتبال و نتیجه گیری‌اش بیشتر باعث دلگرمی شده بود به خصوص با لحاظ کردن پیشینه ای که تیم ملی بسکتبال در بازی های آسیایی اخیر داشت اما بسته شدن پرونده بسکتبال ایران با جایگاه پنجمی، واقعیت امروز این رشته و فاصله‌اش با گذشته نه چندان دور را عیان کرد.

بسکتبال جزو معدود رشته هایی بود که از اولین دوره بازی های آسیایی (۱۹۵۲ دهلی نو) در ترکیب کاروان اعزامی ایران قرار گرفت و اتفاقا مدال برنز آن دوره بازی ها را هم به دست آورد. این رشته البته در دیگر ادوار بازی ها یا غایب بود یا در میان جایگاه های ششم تا هشتم می چرخید اما از سال ۲۰۰۶ و بازی های آسیایی قطر، تغییر مسیر داد به گونه ای که همواره وارد جمع چهار تیم برتر می شد و حتی در دو دوره اخیر فینالیست هم شد.

مدال برنز بازی های ۲۰۰۶ قطر و ۲۰۱۰ گوانگژو و بعد از آن نایب قهرمانی در بازی های۲۰۱۴ اینچئون و ۲۰۱۸ جاکارتا کلیت کارنامه بسکتبال ایران از حضور در بازی های آسیایی طی دو دهه اخیر است. این کارنامه اما در هانگژو به واسطه عملکردی که ملی پوشان داشتند، خدشه دار شد.

پنجمی جایگاهی بود که تیم ملی بسکتبال در پایان بازی های آسیایی اخیر به آن بسنده کرد. این جایگاه به واسطه کسب پنج پیروزی و متحمل شدن تنها یک باخت سهم بسکتبال ایران شد. تیمی که شرایطی جدید در هانگژو داشت اما با وجود این شرایط دسته اولی، انتظارها بیشتر به سمت مدال آوری بود تا دور شدن از سکو.

تیم ملی بسکتبال بعد از چهار دوره متوالی مدال آوری در بازی های آسیایی به جایگاه پنجمی در هانگژو بسنده کرد

تیم ملی بسکتبال آخرین مدال خود از بازی های آسیایی را با حضور بازیکنانی مانند حامد حدادی، صمد نیکخواه بهرامی، ارسلان کاظمی، بهنام یخچالی و محمد جمشیدی به دست آورد. مهران شاهین طبع آن مدال را در میانه راه انتخابی جام جهانی ۲۰۱۹ و چند ماه بعد از تحویل گرفتن تیم از مهران حاتمی به دست آورد اما هاکان دمیر نتوانست حداقل همان مدال را تکرار کند به دلایلی که «توجیه» یا «واقعیت» بودن‌شان جای بحث و بررسی دارد.

به دنبال کناره گیری صمد نیکخواه بهرامی از بسکتبال حرفه‌ای، حامد حدادی هم بعد از جام جهانی از تیم ملی خداحافظی کرد و به همین دلیل این تیم بدون این بازیکن تاثیرگذار به هانگژو سفر کرد. علاوه بر این بازیکنانی مانند بهنام یخچالی و محمد امینی که از بهترین های ایران در جام جهانی بودند هم از همراهی تیم ملی در این سفر بازماندند. بازیکنی مانند محمد جمشیدی هم که توسط خودِ دمیر از ترکیب کنار گذاشته شد.

بدین ترتیب تیم ملی با ترکیبی به نسبت جوان تر از همیشه در بازی های آسیایی شرکت کرد و در رقابت با تیم هایی که بعضا بازیکن تبعه هم در ترکیب داشتند، برای کسب جایگاه و سکو جنگید. البته که به کار گیری بازیکنان دو ملیتی مسئله جدیدی در بسکتبال آسیا نیست و نمی تواند دلیل قابل استنادی برای از دست دادن مدال باشد کما اینکه مثبت شدن دوپینگ بازیکن آمریکایی تیم ملی فیلیپین هم نمی تواند سرپوشی بر جریان دیدار با این تیم و متحمل شدن شکست برابر آن باشد که اگر غیر از این بود، بر ملا شدن دوپینگ این بازیکن منجر به تغییر نتیجه می شد.

در مجموع جوانگرایی و تغییر نسلی که البته پایه و اساس آن از زمان سعید ارمغانی گذاشته شد، عمده دلیلی است که در مورد عملکرد تیم ملی مطرح می شود حال آنکه این ترکیب جوان با شرایطی به نسبت بهتر از همیشه مهیای حضور در بازی های آسیایی شد. تیم ملی بسکتبال کمتر از یک ماه پیش از بازی های آسیایی در جام جهانی شرکت داشت و بازیکنانش تنه به تنه با بزرگان حاضر در این جام شدند.

پیش از حضور در جام جهانی هم، تیم ملی بسکتبال با حضور در اردوها و تورنمنت های بین المللی، تدارکات مفصلی داشت که بابت آن هزینه های زیادی شد اما از حیث «نتیجه گیری»، هیچ یک از آنها در جام جهانی و بازی های آسیایی ثمره ای برای بسکتبال نداشت چون نه از جام جهانی به سهمیه المپیک رسیدیم و نه از بازی های آسیایی به مدال جدید.

در هر صورت نوزدهمین دوره بازی های آسیایی برای بسکتبال مانند دیگر رشته ها به پایان رسیده و هیچ بحث و بررسی و توجیهی منجر به تغییر نتیجه و ارتقا ایران از جایگاه پنجمی نمی شود. جایگاهی هم به هیچ وجه برازنده بسکتبال ایران نیست.