توریست‌ها در هانگژو

در این دوره از بازی‌ها دو مورد بیش از همه چیز به چشم آمد: یکی نتایج عجیب و درخشان از ورزشکاران و تیم‌هایی که کمتر کسی انتظار درخشش آنها را داشت و دیگری نتایج ضعیف تیم‌ها و ورزشکارانی که امید زیاد به مدال‌آوری آنها بود. در ادامه نگاهی به این تیم‌ها و رشته‌ها می‌اندازیم که انگار در هانگژو بیشتر در نقش توریست حاضر شده بودند. 

وزنه‌های اوت شده 

در چند دوره اخیر بازی‌های آسیایی، وزنه‌برداران پای ثابت کسب حداقل یک مدال طلا بوده‌اند. نمونه مشخص آن سنگین وزن است که طی ۲۰سال اخیر همواره روی سکوی نخست ایستاده بود. اما وزنه برداری در بازی‌های هانگژو به هیچ وجه کارنامه رضایت‌بخشی از خود به جا نگذاشت. اگر بخواهیم وزنه‌برداری در هانگژو را با دوره قبلی در جاکارتا مقایسه کنیم، به چیزی جز پسرفت نمی‌رسیم. تیم وزنه‌برداری ایران در جاکارتا با ۲ مدال طلا، یک نقره و یک برنز به کار خودش پایان داد. بهداد سلیمی و سهراب مرادی طلایی‌های کاروان ایران بودند، سعید علی حسینی به مدال نقره رسید و علی هاشمی هم روی سکوی سومی ایستاد. اما در هانگژو فقط علی داوودی به مدال رسید که آن هم مدال نقره دسته سنگین وزن بود. درواقع این مدال نقره تنها مدال کاروان ۱۰نفره وزنه‌برداری در هانگژو بود. یکی از نکات قابل توجه افت رکوردی نمایندگان ایران بود. اکثر وزنه‌برداران ایران نسبت به قهرمانی جهان با کاهش رکورد روبه‌رو بودند و بعد از قهرمانی جهان نتوانسته بودند، آمادگی خود را حفظ کنند. نمونه مشخص آن مصطفی جوادی است که در مسابقات جهانی ریاض عالی عمل کرد اما در هانگژو عملکرد بسیار متفاوتی داشت. درست است که او در یک وزن بالاتر وزنه زد اما نتوانست در حد و اندازه خود ظاهر شود و همان رکورد قهرمانی جهان را هم تکرار نکرد. در این میان اگرچه سطح رقابت در وزنه‌برداری بازی‌های آسیایی بالا بود و رکوردهای بالایی ثبت شد، اما حداقل انتظار از نمایندگان ایران این بود که وزنه‌های انتخابی را بزنند. همچنین درهانگژو مانند قهرمانی جهان تعداد حرکات صحیح نمایندگان ایران چشمگیر نبود. 

ضربات آرام تکواندو 

یکی دیگر از رشته‌هایی که حسرت کسب طلا در هانگژو بر دلش ماند، تکواندو و هوگوپوشان آن بود. در هانگژو گرچه در مقایسه با جاکارتا تعداد مدال‌ها بیشتر بود، اما مدال‌های پنج سال پیش کیفی‌تر بودند. تکواندو‌کاران ایران در هانگژو با سه نقره و پنج برنز به کار خود پایان دادند و این در حالی است که در جاکارتا دو طلا، سه نقره و دو برنز گرفته بودند. چیزی که در تیم مردان بیش از همه به چشم می‌آمد، سندرم ثانیه‌های پایانی بود. تقریبا اکثر ورزشکاران در لحظات آخر با خوردن ضربات سر و اخطار‌ها بابت از دست دادن تعادل، نتایج را واگذار کردند. به نظر می‌رسید عدم تمرکز و کمبود نفس در تیم بیداد می‌کند. از سوی دیگر بحث جوانی تیم که مطرح می‌شو،د اصلا درست نیست، زیرا کمتر کسی است که نداند در رشته تکواندو ورزشکاران اصولا از نوجوانان به بزرگسالان تزریق می‌شوند و بدیهی است که میانگین سنی تیم‌ها پایین بیاید‌. البته در یکی، دو رقابت داوران هم کمی با هوگوپوشان تیم ملی نامهربان بودند.عملکرد بخش بانوان هم چنگی به دل نمی‌زند و گرچه دو مدال برنز کسب شده اما قطعا توقع از تیم مینو مداح و خواهر رئیس فدراسیون بیش از اینها بود. بزرگترین شکست در این زمینه را ناهید کیانی رقم زد. پرچم‌دار کاروان ایران که با قهرمانی جهان و یونیورسیاد پا به هانگژو گذاشت، در همان مسابقه اول باخت و از دور رقابت‌ها کنار رفت. مبینا نعمت‌زاده هم که شانس المپیکی شدن را از طریق رنکینگ داشت به علت نرسیدن به فینال تقریبا شانس رسیدن به پاریس را از دست داد. به طور کلی می‌توان این‌طور بیان کرد که تقریبا هوگوپوشان تیم‌ملی تمام رقابت‌های حساس را باختند و این اصلا خبر خوبی برای جامعه تکواندو نیست.

زنگ خطر برای کاراته

اگر بخواهیم عملکرد تیم‌ملی کاراته در هانگژو را در یک کلمه توصیف و آن را با دوره قبلی مقایسه کنیم، فقط به کلمه سقوط می‌رسیم. کاراته‌کاهای ایران در جاکارتا با دو مدال طلا، سه نقره و سه برنز به کار خود پایان دادند اما در هانگژو فقط یک طلا و دو برنز توسط ورزشکاران این تیم به دست آمد. تنها کسی که در هانگژو توانست از عملکرد خوبش در جاکارتا دفاع کند، سجاد گنج‌زاده بود. او پنج سال پیش یکی از مردان طلایی تیم‌ملی کاراته بود و امسال تنها مرد طلایی این رشته لقب گرفت. بهمن عسگری دیگر طلایی جاکارتا بود که امسال در همان دورهای نخست در کمال ناباوری شکست خورد و از مسابقات حذف شد.تیم کاراته ایران با طلای گنج‌زاده و دو برنزی که توسط سارا بهمنیار و فاطمه سعادتی به دست آورد، در جایگاه هشتم تیم‌های ملی کاراته در بازی‌های آسیایی هانگژو قرار گرفت. حضور کاراته ایران در جایگاه هشتم بدترین دستاورد تاریخ کاراته ایران در تاریخ بازی‌های آسیایی است و این در حالی است که کاراته ایران با ۵ بار حضور در رتبه دوم و ۲ بار حضور در رتبه سوم، هیچگاه از جمع سه کشور برتر مسابقات خارج نشده بود. دلیل این موضوع نیز کسب یک مدال طلای کمتر نسبت به دوره گذشته و اکثر ادوار این مسابقات است و در صورتی که این بار نیز کاراته ایران جمع مدال‌های طلای خود را به دو مدال رسانده بود همچنان در میان سه کشور برتر قرار می‌گرفت. 

تیم‌‌های بدون دستاورد

در این میان باید به برخی از رشته‌ها هم اشاره کرد که حالا با پایان بازی‌های آسیایی می‌توان این گونه پرسید که با‌ چه امیدی پا به این مسابقات گذاشتند. یکی از آنها بوکس است که با پنج ورزشکار وارد این مسابقات شد و بدون هیچ دستاورد و مدالی به سمت در خروج راهنمایی شد‌. بعد از آن نوبت به جودو می‌رسد. گرچه این رشته بعد از چند سال تعلیق پا به این مسابقات گذاشت، اما حذف هر چهار نماینده این رشته در همان مراحل ابتدایی نشان داد که آنها اصلا برای این بازی‌ها آماده نبودند. بدمینتون هم با دو نماینده به هانگژو رفت که هر دو در همان بازی‌های اول حذف شدند و با بهانه‌هایی همچون تاثیر رطوبت بر روی بازی از طرف آنها رو‌به‌رو شدیم.